GALERIJA: Slike džamija, crkava, sinagoga...

Forum
Forum :: Traži po forumu :: Forum Podesavanja :: Top Foruma

2. Zabava, kultura, umetnost > Astrologija, metafizika, magija, religija, snovi > GALERIJA: Slike džamija, crkava, sinagoga...

_N_N_	#1
Odgovori: 1654 12. Maj 2009. 14:15:17	GALERIJA: Slike džamija, crkava, sinagoga... za svakoga po nesto molim bez diskriminacije i vredjanja ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

SOKOLICA	#2
Odgovori: 1374 12. Maj 2009. 15:17:58	----------------- "Sudbina nije stvar sluèajnosti, veæ je stvar izbora; to nije nešto što treba èekati, veæ nešto što treba postiæi...........

__Sunna_	#3
Odgovori: 3778 12. Maj 2009. 17:25:38	Manastir Raca Prema velikom i naglom zaokretu Drine, na manjem zaravanku pored reèice Raèe, medju ograncima planine Tare, šumovitih kosa i povijaraca, suženih vidika, okiæen "borjem i mramorjem", nalazi se manastir svetog Hristovog Vaznesenja u Raèi. Najverovatnije kao zadužbina kralja Dragutina Nemanjiæa (vladao 1276-1282), manastir je izrastao iz dubina srednjeg veka, u tokovima dramatiènih vremenskih mena, kada je srpska srednjovekovna država na Balkanu bila u ekspanziji, doživljavala politièki, ekonomski i duhovni uzlet na osnovama pravoslavlja i vizantijskog kulturnog nasledja. Bogomolja u Raèi bila je udaljena od glavnih komunikacija i središta srpske države, živela na njenoj "ivici", pored granice prema Bosni, na stalnom oprezu i išèekivanju, prostoru gde su se suèeljavali uticaji Istoka i Zapada, bogumilske jeresi i pravoslavlja, a zatim poèeo prodor islama i oseæali uticaji katolièanstva. Da bi imao oslonac, podršku i duhovno uporište crkve u ostvarivanju politièkih ambicija, kralj Dragutin Nemanjiæ je poklanjao posebnu pažnju izgradnji crkava i manastira u pograniènim krajevima zapadne Srbije. Pouzdano se zna, na ovom širokom prostoru pored Drine, za vreme njegove vladavine izrasle su dve bogomolje: monumentalna crkva Svetog Ahilija u Arilju, u prepoznatljivom stilu raške škole (obnovljena), i manastir Tronoša, zadužbina vladareve žene Katarine. Na osnovu kasnijih izvora, zapisa i letopisa, zakljuèuje se da je tada (izmedju 1273-1275) izgradjen i hram Hristovog Vaznesenja u Raèi. Na taj naèin ojaèao je uticaj kralja Dragutina, osnaženo pravoslavlje u perifernim delovima države. Manastir je tri puta spaljivan, rušen i pljaèkan: posle 1459, 1688. (1690) i 1813. godine, ali je u suoèavanju sa tragiènom sudbinom i dušmanima koji su hteli da zatru tragove njegovog postojanja, istrajavao i jaèao nacionalno biæe. Najzad, u oslobodjenoj Srbiji kneza Miloša, u osvitu 19. veka, hram u Raèi je ponovo zablistao nekadašnjim sjajem (1826), kada su na monumentalnom crkvenom zdanju završeni gradjevinski radovi.

hot_cold	#4
Odgovori: 1807 12. Maj 2009. 20:08:34	----------------- If you hate me, you’re the looser, not me

etallica	#5
Odgovori: 3900 12. Maj 2009. 21:55:19	Mnastir ZICA Istorija manastira Žièe poèela je onog trenutka kada je sedamanestogodišnji Rastko Nemanjiæ odluèio da napusti dvor svog oca Stefana Nemanje i posveti se monaškom podvigu na Svetoj gori Atoskoj. Kao smerni monah, Sava je svojim podvizima pružao primer svetogorskim kaluðerima. Božijom blagodaæu uspeo je da preporodi srpsku zemlju i u duhovnom i u državotvornom pogledu. Kada se poèetkom XIII veka Sveti Sava vratio sa Svete gore u Srbiju sa moštima svetog mu roditelja Simeona Mirotoèivog, srpska država je bila potrešena sukobom izmeðu Stefana i Vukana. Pomirivši zavaðenu braæu Sveti Sava je zajedno sa Stefanom odluèio da sagradi manastir Žièu kao srpsku carsku lavru. Mesto na kom se gradio manastir bilo je podjednako udaljeno i od Carigrada i od Rima, što je Božijom pomoæu znaèilo da je Srbija na raskršæu izmeðu pravoslavnog Istoka i rimokatolièkog Zapada. Crkva u manastiru Žièi koja je posveæena Hristovom Vaznesenju (Sveti Spas) graðena je oko dvadeset godina. Crkva je kao celina predstavljala ne samo manastirski hram veæ i katedralu prvog srpskog arhiepiskopa. U graðenju crkve uoèavaju se novine u odnosu na hramove iz vremena Stefana Nemanje. Uz priprat su bile dodate kapele sa kupolicama i malim tremovima dok je zapadna fasada oblikovana kao proèelje trobrodne bazilike. Kao arhimandrit manastira Studenice Sveti Sava je krenuo 1219. godine u Nikeju, tadašnju prestonicu vaseljenskog patrijarha i vizantijskog cara. Patrijarh Manojlo Saranten Haritopul i car Teodor I Laskaris dodeljuju arhimandritu Savi "Akt o autokefalnosti srpske crkve", hirotonièuæi ga na Cveti 1219. godine za prvog srpskog arhiepiskopa. Manastir Žièa postaje sedište srpske arhiepiskopije. U manastiru Žièi je veæ 1220. godine arhiepiskop Sava hirotonisao osmoricu episkopa, da bi 1221. godine na Saboru duhovne i svetovne vlastele krunisao svog brata Stefana za prvog srpskog kralja. "Kralj se toga dana neiskazanom radošæu radovaše, ne radi venca kraljevskog, veæ radi toga što se sa svih strana skupilo mnoštvo naroda koji su došli da vide kako je njegova crkva krasna. Crkva je bila velièanstvena tako da je svaki koji ju je video, mislio da je to zemljsko nebo." Kada se arhiepiskop Sava 1220. godine vratio iz Nikeje u Srbiju došlo je i do izvesnih promena u arhitektonskom izgledu crkve u Žièi. Sa zapadne strane je dozidana spoljašnja priprata sa èetiri stuba i devet traveja, nad njom ima katihumena, a ispred nje visoko zvonik. Po svemu sudeæi tada je porušen zid izmeðu zapadnog traveja crkve i stare priprate, a uz oltar crkve su izgraðeni proskomidija i ðakonikon. U treæoj deceniji XIII veka crkva je premalterisana i obojena u crveno. Verujuæi da crkva poèiva na krvi muèenika, što je na Svetoj gori bilo oživotvoreno u crveno obojenom licu hramova kao što su Lavra i Vatoped, Sveti Sava je zahtevao od majstora da Crkvu Svetog Spasa oboje na isti naèin. Povelje kralja Stefana Prvovenèanog (1196-1228) i njegovog sina, kralja Radoslava (1228.-1234.), spadaju u najstarije istorijske izvore o manastiru Žièi. Nadalje u drugoj, odnosno treæoj deceniji XIII veka ove povelje su prepisane u XIV veku na zidove prolaza, ispod kule i na ulazu u crkvu. Poveljama blagoèestivih i hristoljubivih srpskih kraljeva manastiru Žièi je darovano preko 57 sela, 8 planina i 217 porodica. Blagodareæi kralju Stefanu Prvovenèanom Žièa je imala jednu od najbogatijih riznica u kojoj su se nalazili riza i pojas Presvete Bogorodice, deo Èasnog Krsta, desna ruka i deo glave Svetog Jovana Preteèe, mošti svetih apostola i muèenika, ikone, zlatne sasude i odežde. U poslednjim decenijama XIII veka Žièa je oskrnavljena i razrušena posle varvarskog pustošenja Tatara i njihovih vazala Drmana, Kudelina i kneza Šišmana. Sedište arhiepiskopije je bilo preneto u Peæ ali je hristoljubivi srpski kralj Stefan Uroš II Milutin (1282.-1321.) preduzeo radove na obnovi razrušenog manastira. Za vreme turskog ropstva manastir je èesto bio na meti napada inovernih i neznabožaèkih naroda. Preko 150 godina crkva manastira Žièe je bila bez krovnog pokrivaèa. U jednom zapisu iz 1829. godine govori se da je Žièa samo jedna velika ruševina. Obnova zapuštenog manastira zapoèinje od 1855. godine zahvaljujuæi trudoljubivom episkopu Joanikiju Neškoviæu. Veæ 1882. godine u Žièi je krunisan kralj Milan Obrenoviæ. Najveæe stradanje Žièa je doživela za vreme Drugog svetskog rata kada su nemaèki okupatori bombardovali manastir. Deo severnog zida je do temelja porušen a svi objekti koji su se nalazili oko crkve bili su zapaljeni. Bombardovanje manastira Nemcima nije bilo dovoljno, veæ su i vladiku žièkog Nikolaja Velimiroviæa odveli u ropstvo, u logor Dahau. Nekoliko decenija kasnije, u proleæe 1999. godine tokom NATO agresije na SR Jugoslaviju u blizini manastira Žièe palo je nekoliko projektila koji nisu oštetili veliku srpsku svetinju. Restauracija i obnova manastira Žièe koja je zapoèela 1987. godine još je u toku. U periodu 2006 - 2008. godine obeležava se osam vekova postojanja manastira Žièe nizom kulturnih dogaðaja, a planirano je da se u tom periodu završi i ureðivanje manastirskog kompleksa i objekata. ----------------- "Idi gledaj u sunce .... ili tako nesto"

_N_N_	#6
Odgovori: 1654 13. Maj 2009. 15:55:20	Hrama SVETOG SAVE ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#7
Odgovori: 1654 13. Maj 2009. 15:59:21	Манастир Озрен P.C. ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#8
Odgovori: 1654 13. Maj 2009. 16:02:24	Manastir Ostrog ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#9
Odgovori: 1654 13. Maj 2009. 16:03:57	Manastir Ravanica ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#10
Odgovori: 1654 13. Maj 2009. 16:07:11	PLAVA DzAMIJA ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#11
Odgovori: 1654 13. Maj 2009. 16:09:18	Gran Sinagoga de Jerusalén ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#12
Odgovori: 1654 13. Maj 2009. 16:13:24	KATEDRALA ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#13
Odgovori: 1654 13. Maj 2009. 16:16:11	MANASTIR LEPAVINA Istorija manastira MANASTIR LEPAVINA (kratki istorijat) Po kazivanju jednog starog lepavinskog hronièara, manastir Lepavina je podignut oko 1550. godine, dakle uskoro po formiranju prvih srpskih naselja u ovom kraju. Još se kaže da ga je osnovao monah iz manastira Hilandara poreklom iz Hercegovine - Jefrem (Vukodaboviæ), koji sklanjajuæi se ispred Turaka kriomice doðe u ovaj kraj. Èuvši za njega, dva kaluðera iz Bosne doðoše k njemu i s njim se udruziše. Videvši da je okolina plodna, oni pozvaše i narod iz Bosne te se za kratko vreme okolina ispuni novopridošlim narodom. Tada se pojavila i potreba za gradnjom manastira koji bi zadovoljavao verske potrebe naroda. Kaluðeri poèeše krèiti zemlju i graditi manastir uz pomoæ naroda. Za krako vreme sagradiše malu drvenu crkvu i nazvaše je manastirom. Èuvši za ovo, Turci iz Stupèanice, Pakraca i Bijele u avgustu 1557. godine napadoše na manastir pod vodstvom Zarep-age Alije. Manastir spališe, èetiri kaluðera ubiše, a dvojicu odvedoše u ropstvo. Ali, misao o potrebi manastira kao duhovnog centra novodoseljenih Srba nije bila napuštena. Godine 1598. u manastir je došao jeromonah Grigorije, takoðe postriženik manastira Hilandara, sa još dva brata iz manastira Mileševa; oni su sa okolnim narodom poèeli obnovu manastira. Zbog nesigurnog vremena i nedostatka sredstava, obnova je tekla dosta sporo. Tek kad su Srbi 1630. godine dobili svoje privilegije i postali vazan faktor u obrani unutrašnjih austrijskih zemalja, te dolaskom arhimandrita Visariona 1635. godine, stvaraju se uslovi za gradnju manastira u pravom smislu reèi. Srbi su pod rukovodstvom arhimandrita Visariona 1636. godine poèeli temeljnu izgradnju manastira Lepavine i 1642. godine su sa tom izgradnjom bili gotovi pored svih teskoæa na koje su nailazili... Septembra 1642. godine potvrdio je baron Ivan Galer manastiru pravo vlasništva na sve zemlje koje su mu poklonili seljani Branjske i Sesveèana. To isto su naroèitim pismima uèinili i baron Zigmund Ajbeslavd, zatim vojvoda Gvozden sa Ðordjem Dobrojeviæem , Blažom Pejasinoviæem i vojvodom Radovanom (5. februara 1644.), baron Honorije Trautmansdorf (10. jula 1644.) i grof Ðordje Ljudevit Švarcenberg (23. novembra 1644.). Tako je konaèno osiguran život ovog manastira. Od tada u punom zamahu poèinje njegova verska, patriotska i kulturno-istorijska uloga u životu naših Krajišnika. Istorija manastira Lepavine neodvojivo je povezana sa istorijom Srba u Varaždinskom generalatu. Od vremena njene obnove vodila se teška borba protiv unijaèenja i pokatolièenja, a to je ujedno znaèilo i protiv pokmeèivanja Srba Krajišnika. U odbrani svoje vere i narodnih privilegija ( Statuta Valahorum ) lepavinski kaluðeri su bili uz narod, boreæi se i stradajuæi sa njim. Godine 1666. uèestvovali su oni i stradali u velikoj Osmokruhoviæevoj buni; 1672. su zajedno sa gomirskim kaluðerima (ukupno njih 14) bili u okovima poslani na Maltu, da doživotno robuju na galijama, a 26./13. novembra 1715. godine na pragu manastirske crkve je iz pušaka ubijen iguman Kodrat. Krajem 1692. godine i poèetkom 1693. boravio je u Lepavini, kao duhovnom centru Srba u Varaždinskom generalatu, patrijarh Arsenije III. Carnojeviæ. Tu je Patrijarh okupljao narod i sveštenstvo i iz manastira odlazio u Arsenije III. Carnojeviæposete okolnim krajiskim vojvodama. Ova Patrijarhova poseta još je više podigla ugled manastira Lepavine, naroèito u to vreme kad su u Marcu uvedeni unijati. U Lepavini su se èesto sastajali narodni predstavnici da sa svojim rodoljubivim kaludjerima brinu narodnu brigu i traze izlaz iz teških situacija. Zato, kad su Srbi iz Varaždinskog generalata uspeli da 1734. godine dobiju svog pravoslavnog episkopa, mimo unijatskog (koji je u Marci sedeo bez pastve), bilo je odreðeno da sedište novog episkopa bude u Lepavini. Ali, zbog njenog geografskog položaja, buduæi da se nalazila na periferiji generalata i srpskih naselja, konaèno je odreðeno da sedište episkopa bude u Severinu. Zbog velikog znaèaja Lepavine nova je eparhija dobila naziv Lepavinsko-severinska eparhija. U Lepavini je i sahranjen prvi lepavinsko-severinski episkop Simeon (Filipoviæ), koji je umro u istražnom zatvoru u Koprivnici. Polovinom XVIII. veka sagraðena je današnja manastirska crkva. Inicijator je bio raniji Manastir Lepavina"protopop horvaèki" Nikola Popoviæ, koji se kao paroh pisanièki ovekoveèio gradnjom velike i lepe crkve u Pisanici, a tada je veæ kao lepavinski arhimandrit Nikifor rukovodio gradnjom današnje crkve manastira Lepavine. Dovršenu crkvu osvetio je 25. marta 1753. kostajnièko-zrinopoljski episkop Arsenije (Teofanoviæ), koji je gotovo stalno boravio u Severinu. Crkva izvana ima osobine baroka, ali je u unutrašnjoj konstrukciji saèuvala mnogo elemenata starog srpsko-vizantijskog stila. Crkva je kasnije doterivana i ulepšavana. Za istoriju manastira Lepavine neraskidivo je vezana èudotvorna ikona Presvete Bogorodice Lepavinske. Nastanak ove ikone datira s poèetka 16. veka i delo je nepoznatog autora. Ikoni se s razlogom pripPresveta bogorodica lepavinskaisuju èudotvorne isceliteljske moæi. Opširnije o èudima koja su se dogodila ispred èudotvorne ikone Majke Božje Lepavinske možete na ovim web-stranicama saznati pod naslovom "Èudesna iscelenja pred ikonom Majke Božje Lepavinske". ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#14
Odgovori: 1654 13. Maj 2009. 16:19:16	TAVNA Istorija Tavne Postanak manastira se krije negdje u sjenkama daleke proslosti, prije sudbonosne kataklizme koja je zadesila srpski narod nastupanjem turskog ropstva. Narodno predanje, ne bez osnova, pipisuje njegov postanak vremenu Nemanjica, tacnije, vremenu kralja Dragutina koji je upravljao ovim krajevima i bio poznatiji kao ,,sremski kralj’’. Tronoski i Pecki letopis govore da su ga podigli Dragutinovi sinovi Vladislav i Urosic. Danasnja crkva manastira Tavne, sagradjena na mjestu prvobitne crkve, svakako je starija od crkava ostalih manastira ovog kraja: Ozrena, Liplja, Vozuce i Gostovica. Pominje se vec u najranijim turskim poreskim defterima iz 1533. i 1548. godine, a od 1548. do 1586. pominje se izricito kao manastir. Manastir Tavna je stradao za vrijeme turske vladavine, ali je bio obnovljen pod vodjstvom hajduka. Narodno predanje obnovu pripisuje Starini Novaku, hajudkom harambasi iz druge polovine XVI vijeka i njegovom bratu Radivoju. Manastirska crkva bila je zivopisana freskama vjerovatno pocetkom XVII vijeka, jer skromni ostaci fresaka mnogo podsjecaju na freske manastira Zitomislica i Ozrena, koje su radjene u periodu od 1608.-1609. godine. Za vrijeme Karadjordjevog ustanka (1804-1813) bio je iguman u Tavni Jefto (Jeftimije) Pljeco, covijek sposoban i popularan. Kad je u Srbiji buknuo ustanak, pristadose uz njega i mnogi Bosanci iz ovog kraja. Kad su Turci razbili ustanike, vratise se bosanski ustanici u svoj kraj, ali posto nisu smjeli da se vrate kucama, krili su se po obliznjim sumama i kao hajduci branili narod od turskog zuluma. Kad su ovi hajduci doznali da je u manastiru Tavni zasjeo neki haraclija Kitovnica i da od naroda uzima veliki porez, da sirotinju kinji i muci, udari jedna ceta na manastir i pobije sve haraclije na celu sa Kitovnicom. Tada Turci iz okolnih sela napdnu na manastir, opljackaju ga i popale. Kaludjeri se razbjegnu. Bilo je to 1807. godine. Terk poslije ponovnog oslobodjenja Srbije vratio se iguman Jefto i 1814. obnovio svoj manastir. Neimar je bio Toma Milosavljevic. Medjutim, uskoro je doslo novo stradanje manastira Tavna kada ga je porobio Osman pasa. tada kaludjeri nisu napustali manastir, vec odmah su pristupili njegovoj obnovi. Manastir Tavna je tokom XVIII i XIX vijeka bio vrlo znacajno prosvetno sjediste u kome su se mladicim,koji bi isli za svestenicki poziv, obrazovali. U ovoj skoli su djeca ucila sve do 1966. godine, kada je skolstvo preslo u drzavne ruke. U vrijeme bosansko-hercegovackog ustanka (1874. i 1875.) sklonila se u manastir jedna ceta koja je poslije teskih okrsaja dosa u manastir da vida svoje ranjenike. Doznavsi to, Turci napadaju manastir, sasjeku zatecene ranjenike, manastir opljackaju. Izmedju dva rata, manastir se dosta obnovio pod upravom arhimandrita Danila Bilbije. Ovdje su odrzana i dva velika sabora Hriscanske zajednice za cijelu Patrijarsiju. Drugi svjetski rat je donio najvece razaranje manastiru Tavni. Ustase su u julu 1941. rastjerale i internirale kaludjere. Manastir je nekoliko puta bio bombardovan, a 1943. kada se u manastir skolonila jedna partizanska bolnica, ustaska vojska je zapalila konak. Tada je potpuno unistena biblioteka, stari spisi, a crkva je donekle ocuvana. Najveca zrtva bio je Zdravko Jovacnovic, koga su ustase streljali na vratima manastira. Na njegovom grobu pise: ,,Ubijen 1943. od ustaske plave divizije cuvajuci i braneci manastir.’’ Tavna se nalazi na putu izmedju Bijeljine i Loznice u blizini sela Glavicice.. ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

gioia	#15
Odgovori: 21 14. Maj 2009. 12:41:52

_N_N_	#16
Odgovori: 1654 14. Maj 2009. 14:40:16	mislim da nemam potrebe govoriti sta je !!! ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#17
Odgovori: 1654 14. Maj 2009. 22:15:44	Meteora Greece ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#18
Odgovori: 1654 14. Maj 2009. 22:16:52	meka i medina ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#19
Odgovori: 1654 14. Maj 2009. 22:20:59	----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#20
Odgovori: 1654 14. Maj 2009. 22:22:35	Valaam manastir Rusija ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#21
Odgovori: 1654 14. Maj 2009. 22:24:31	Manastiri u Rumuniji ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#22
Odgovori: 1654 14. Maj 2009. 22:25:58	Manastir Sveta Nedela s.Orovnik-Ohrid [VIDEOhttp://www.youtube.com/watch?v=nPQP_xCkJYQ][/VIDEO] ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#23
Odgovori: 1654 16. Maj 2009. 11:44:43	Fruskogorski manastiri ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#24
Odgovori: 1654 16. Maj 2009. 11:46:16	Beoèin Beoèin - belo lepo delo veza: Novi Sad manastir: ženski stanje: aktivan Kao i kod veæine fruškogorskih manastira i osnivaè manastira Beoèin je nepoznat. O njemu ima iznenaðujuæe malo podataka što je pomalo èudno jer se po mnogo èemu radi svakako o elitnom fruškogorskom manastiru. O naèinu kako je manastir dobio ime postoji prièa arhimandrita Firmilijana (kasnije mitropolit Skopljanski, rukopoložen 1902, umro 1903.). On tvrdi da su ga osnovali raèanski monasi pa su ga nazvali Beoèinom jer je bio "èin, belo, lepo delo". Crkva nije bila velika, ali su joj zidovi izgleda bili masivni, izraðeni od kamena i sa obaveznim kubetom iznad pevnica. Pisani izvori Po prvi put ga u pisanim izvorima navode Turci 1566. godine nazivajuæi ga sa "manastir Novosel(o)" kod Beoèina. Ponovo ga spominju 1578. godine, zatim 1588. godine kada navode da manastir ima u vlasništvu dve vodenice, vinograd, bašte, te da plaæa godišnju dažbinu od 700 akci. Manastir Beoèin se spominje i u arhivi ruskog ministarstva spoljnih poslova 1622. godine. Tada je iguman Longin išao u Moskvu tražeæi materijalnu pomoæ. Èini se da je manastir u to doba teško stradao i da je svrha igumanova puta bila materijalna pomoæ za obnovu manastira. Godine 1629. ponovo iguman beoèinski, ovaj put Antonije, putuje za Moskvu po pomoæ. Do Moskve nije uspeo da doðe jer mu to iz nekog razloga nije dopušteno, pa je morao na odgovor da èeka u Putovalju. To mu se èekanje isplatilo jer je pomoæ dobio. U istoriji manastira možda je odluèujuæa 1697. godina. Te je godine patrijarh Arsenije III dozvolio monasima manastira Raèa (na Drini) iz Srbije da se nasele u opustelom Beoèinu. Od tada potièe i èuveno patrijarhovo "Otvoreno pismo" koje je on u Tabanu dao raèanskim kaluðerima koji su tada živeli oko Budima. Po svemu sudeæi manastir je u to doba bio opustošen buduæi da je besneo austrijsko-turski rat u periodu 1683-95. godine. Odmah po dolasku u Beoèin monasi iz manastira Raèe su srušili staru crkvu i u blizini sagradili novu koja je bila od drveta. O toj novosagraðenoj crkvi zna se jako malo. Jedino je vizitacija iz 1753. godine spominje kao malu, zidanu od kamena, "na cemer svedena", zatim da je više pevnice bilo "trulo ustrojeno" kao i to da se manastir oduvek zvao Beoèin. Ni ta drvena crkva nije dugo stajala jer je tokom 1731/32. godine na njenom mestu sagraðena nova sa velikom osmostranom kupolom. To je crkva koja i danas stoji. Sami radovi na crkvi bili su završeni tek provizorno buduæi da je bila pokrivena crepom i obojena u crveno, ali još uvek nije imala ikonostas. Sam oltar je bio odeljen èamovim daskama od ostalog dela crkve i na takvim daskama stajale su ikone. Kako se zidanje nove crkve oteglo sve do 1740. godine, to se u meðuvremenu (1734-39.) podigla kapela na južnoj strani manastira. Bila je to mala crkvica sa uskim i visokim prozorima, polukružnom oltarskom apsidom i krovnim pokrivaèem od šindre sa jabukom i krstom. Ona je tokom 1905. srušena i sazidana je nova sa kvadratnom osnovom nad kojom se diže kube, po projektu Vladimira Nikoliæa. Za nju je carske dveri naèinio Dimitrije Janiæ i oslikao ikonostas. Istovremeno sa crkvom (1740) završen je i kvadratni zvonik na tri sprata. Do 1762. godine uraðeni su otvoreni trem i boèni ugaoni prostor zvonika. Manastirski konaci su podizani u dva navrata. Tokom 1728. (zapadna strana) i 1741. godine (južna strana), da bi 1765. godine bili spojeni u jednu celinu. Stoga su zapadni konak (nešto izdužen), zaštitni zid na istoènoj strani, južni konak, i niža ograda sa stubovima i baroknom kapijom na severnoj strani, zatvarali crkvu sa svih strana. Možda je u svemu tome najlepša upravo barokna kapija, ali ona ne postoji buduæi da ju je zamenila današnja ulazna kapija sa stepenastim završetkom i plitkim slepim arkadama pri vrhu. Kao i ova kapija, tako je uklonjen i barokni zabat sa severnog konaka i zamenjen stepenastim zabatom (1893) koji je neuporedivo manje dekorativan i lep. Manastir nije siromašan, ali i pored toga u njemu boravi u to doba neuobièajeno mali broj monaha - iguman Stefan, 4 jeromonaha, 1 jeroðakon i monah. Manastir ima ukupno 9 domova prnjavoraca sa ukupno 32 duše (19 muških i 13 ženskih). Današnji izgled Današnji izgled manastir je dobio 1893. godine kada su vršene velike prepravke (u vreme arhimandrita Platona Teleèkog). Danas je crkva jednobrodna graðevina, nesto više izdužena sa tri apside (jedna oltarska i dve pevnièke). Nad njom se uzdiže visoko poligonalno kube. Po svemu sudeæi i crkva predstavlja mešavinu uticaja raškog tipa gradnje (oblik osnove, naèin gradnje) i gotskog (stremljenje u visinu, prelomljeni lukovi, osmougaoni stupci), dok je portal mešavina baroka i klasicizma. Crkva ima ukupno devet uskih pravougaonih prozorskih otvora koji je okružuju. Zvonik ima ukupno tri sprata i završava se niskom kapom kupastog oblika. Veoma je interesantan ulazni portal iznad koga su izvajani orao i lav (simbol evanðelista). Ono što je u crkvi manastira Beoèin interesantno jeste ikonostas, veoma visok i veoma uzan. Idealno je uklopljen u arhitekturu naglašeno visoke i uzane manastirske crkve. Rad na ikonostasu je zapoèet 1765. godine, a pretpostavlja se da ga je rezao Aksentije Markoviæ, majstor iz Novog Sada (on je 1784. godine rezao i arhijerejski sto). Ikonostas ima pet izraženih zona (sa islikanih sveukupno 62 ikone). Dok se u prvoj zoni nalazi red prestonih ikona, u drugoj su apostoli, treæoj prazniène ikone, èetvrtoj proroci i u petoj se nalazi luneta sa osam ikona i krstom. Dva visoka stuba koji pridržavaju kube (inaèe ima èetiri stuba) jednim delom zaklanjaju ikonostas tako da ne postoji moguænost da se obuhvati pogledom u celini. Na carskim dverima naslikane su Blagovesti, dok su u donjem delu naslikana èetiri jerarha. Slikarski deo radilo je više majstora. Najstarije su èetiri prestone ikone raðene od Janka Halkozovièa* (1756/7. godine). Dakle, one su nastale pre izrade ikonostasa i samo su u njega ugraðene. To su Vaznesenje Hristovo, Isus Hristos (na obe ikone se potpisao zlatnim slovima), Bogorodica i Jovan Krstitelj. Ostali deo ikonostasa jeste delo Dimitrija Baèeviæa i Teodora Kraèuna**(1766. godine). Na njima je teško primetiti bilo šta od onih osobina koje æe kasnije da krase rad Teodora Kraèuna buduæi da je on tada bio tek uèenik kod Dimitrija Baèeviæa i u potpunosti podreðen njegovom umetnièkom impulsu. Pomalo neopravdano promièe i slikarski rad Georgija Zografa na pevnicama i pevnièkim stolovima. Èetiri izvanredno lepe ikone ukrašavaju "skamije", ali zbog "blizine" ikonostasa prolaze skoro nezapaženo. Tek nakon završetka rada na ikonostasu crkva je živopisana. Taj deo je obavio Janko Halkozoviè, majstor iz Novog Sada. Opsežna rekonstrukcija manastirskog kompleksa izvedena je 1893. godine, a manje izmene izvršene su 1921. godine. Manastir je nakon I svetskog rata bio u dobrom stanju, a Dimitrije Ruvarac navodi kako je bratstvo raspolagalo velikom bibliotekom od 780 knjiga kao i 63 crkvene. Ukupno je bila 41 rukopisna knjiga i to veæinom preostale od kaluðera iz manastira Raèe. I u tom periodu manastir je materijalno dobro stajao tako da poseduje 2536 jutara poljoprivrednog zemljišta i to se stanje održalo sve do pred II svetski rat kada manastir poseduje 1971 jutro zemlje kao i vrednosne papire (akcije) u rudniku. Manastir ima veoma lep park koji je svojevremeno podigao arhimandrit Dimitrije Brankoviæ. Doduše, on je danas dobrim delom i zapušten, ali još uvek je veoma lep sa ureðenim stazicama i unutrašnjim kamenim ukrasima. Osim toga, u parku (iznad njega) se nalazi i mala kapela sagraðena 1905. godine, prava mala lepotica manastirske arhitekture. U kapelici se nalazi mali, veoma lepo izrezbareni ikonostas sa ukupno 7 ikona. U II svetskom ratu manastir je opustošen, a graðevine su ostale neošteæene. Slava manastira Beoèin je Spasovdan - 40. dan posle Vaskrsa. ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#25
Odgovori: 1654 16. Maj 2009. 11:47:54	Grgeteg Grgeteg - legenda o Zmaj Ognjenom Vukuveza: Beograd-Novi Sad manastir: muški stanje: aktivan Tvrdi se da je manastir podigao Vuk Grgureviæ (Zmaj Ognjeni) za svog slepog oca Grgura Brankoviæa (monaha Germana), ali istorièari to smatraju više legendom nego èinjenicom. Kao i kod veæine manastira ne zna se pouzdano ko je bio graditelj manastira Grgeteg kao što nije poznato ni vreme njegove izgradnje. Legenda tvrdi da je ovaj manastir podigao despot Vuk Grgureviæ (Zmaj Ognjeni) ne bi li smestio svoga slepog oca Grgura Brankoviæa, slepog hilandarskog monaha Germana. Navodi se èak i 1471. godina kao godina njegovog podizanja. No, kako je Grgur Brankoviæ umro 1459. godine to se ova prièa oduvek smatrala samo legendom. Pretpostavlja se da je manastir sagraðen izmeðu 1459. (pad Despotovine), ali pre turskog osvajanja Srema (1521. godine). Èini se da je manastir bio dobrostojeæi jer je, u vreme "otkupa" od Turaka, svoje vinograde, bašte, livade i njive otkupio za iznos od 6000 akèi, dok su mu godišnja davanja na ime ušura od vina, žitarica i košnica bila poveæana na 500 akèi. Manastir je oèigledno dobro stajao pa opat Bonini navodi da je u 1702. godini imao ukupno 4 mlina, 200 jutara oranica i livada (u njemu je tada boravilo 25 monaha), a po jednoj austrijskoj povelji iz 1706. godine vidi se da je imao ukupno deset vodenica. Stradanje i preporod Tokom 1739. godine Grgeteg je bio pribežište za kaluðere iz manastira Slanci u Srbiji koji su se bežeæi pred Turcima sklonili u Grgeteg donoseæi sa sobom stvari, odežde i knjige. Po prolasku opasnosti oni su se tamo vratili. Iste te godine iz pridvorne kapele beogradske mitropolije u Grgeteg su prenete i njihove prestone ikone. U vreme tursko-austrijskog rata (1683-99.) manastir je paljen 1688. godine, a onda je i napušten, ali od 1691. godine kada je od strane austrijskog cara Leopolda poklonjen Isaiji Ðakoviæu , poèela je i njegova obnova. Manastir je ponovo naseljen, a crkva i konaci su obnovljeni. Isaija Ðakoviæ je sagradio crkvu od kamena koja je imala dva kubeta (veæe nad malom pripratom i manje nad pevnicom). Pod crkve je bio poploèan opekama, a zidovi su samo okreèeni. Postojao je i ikonostas za koga se danas ne zna ni kako je izgledao, ali se èini da je rezbarski rad imao umetnièku vrednost. Ikone veæ nisu bile iste vrednosti jer "Opis" za 12 ikona sv. Apostola jednostavno kaže da su "proste molerie". Možda je i to bio razlog što je 1774. godine Jakov Orfelin preuzeo izradu novih ikona. Postoji tvrdnja da je ceo ikonostas izgoreo u velikom požaru iz 1841. godine, meðutim èini se da nije tako. Pronaðena je fotografija sa kraja XIX veka gde se ikonostas vidi u sasvim dobrom stanju, što znaèi da tada nije stradao. Iz nekog razloga on je zamenjen novim koji i danas tamo stoji. Stari ikonostas na sebi ima ukupno 85 ikona, ali od njega je malo šta do danas saèuvano. To stoga što je ikonostas bio zidan tako da su i ikone slikane na zidanoj podlozi. Saèuvane su samo prestone ikone sv. Nikole i sv. Jovana (raðene na drvetu). Današnji oblik manastir Grgeteg duguje arhimandritu Ilarionu Ruvarcu , poznatom istorièaru koji je dao da se 1899. godine u potpunosti izvrši restauracija crkve i konaka. Novi ikonostas je sagraðen (kombinacija kamena i metala) i živopisan izmeðu 1902. i 1904. godine od strane akademskog slikara Uroša Prediæa. Na ikonostasu je samo 21 ikona. Na prvi pogled ih je malo, ali je zato njihov format poveæan. Istovremeno, Prediæ je podigao prestone ikone iznad carskih dveri (u drugu zonu) nasuprot dotadašnjem obièaju da budu u nivou carskih dveri. Osim toga od scena praznika izabrao je samo dva najvažnija : Roðenje i Vaskrsenje Hristovo. Nova crkva je obnovljena izmeðu 1898-1901. godine po projektima zagrebaèkog arhitekte Hermana Bolea. Sveèano osveæenje manastira je obavljeno 10. juna 1901. godine. Prisustvovali su mitropolit Georgije Brankoviæ , Antonije Hadžiæ*, pesnik Laza Kostiæ, baèki episkop Mitrofan (Ševiæ, 1900-18), nastojatelji svih fruškogorskih manastira i mnogi drugi. Arhimandrit Ilarion Ruvarac nakon ovog sveèanog osveæenja nije još dugo živeo i umire 1905. godine. Njegov grob (sa skromnim spomenikom) danas se nalazi na brežuljku više manastira, na jednom divnom mestu sa kojeg se pruža izvanredan pogled na celokupnu okolinu. Odmah u blizini, pod starim borovima, nalazi se otvoreni zvonik (tokom II svetskog rata srušen je manastirski zvonik). Kako se nalazi skoro na najvišoj taèki to se njegova zvonjava prostire na veliku daljinu. Biblioteka Sve ovo je veoma stradalo tokom II svetskog rata tako da su osim uobièajenih ošteæenja manastirski objekti doživeli i rušenje zvonika. Zvonik nikada više nije obnovljen tako da je manastirska crkva i danas bez njega. Na svu sreæu ikonostas nije stradao. Za ovaj manastir je vezano nekoliko interesantnih dogaðaja. U njemu je 1730. godine umro arhimandrit Teodosije Peæanin u 108. godini. Od 17 arhimandrita Grgetega (do II svetskog rata) èak ih je 11 izabrano za episkope, a German Anðeliæ je imenovan za patrijarha (1881-88). Ono što je danas najlepše u manastiru jeste ikonostas sagraðen uglavnom od mermera (gipsa i kovanog gvožða) tako da su jedino carske i dvoje sporednih dveri od drveta. Unutrašnjost crkve nije živopisana, ali su zidovi, svodovi i unutrašnjost kupole ukrašeni mnogobrojnim floralnim ukrasima koji veæ sami po sebi privlaèe veliku pažnju. Možda nemaju veliku umetnièku vrednost, meðutim ne može im se odreæi lepota i skladnost. U središtu ikonostasa nalazi se velika ikona na kojoj je prikazana Tajna veèera sa Isusom u sredini èiji lik apsolutno dominira. Prestonih ikona ima ukupno 4 (sv. Nikola, Bogorodica, Isus, Jovan Krstitelj) i one se nalaze u drugoj zoni (u prvoj nema ikona - izuzev na carskim dverima). U gornjoj zoni nalazi se velika ikona Svetog Trojstva, a sa strane Hristovo vaskrsenje i Hristovo roðenje. Na vrhu ikonostasa je veliki krst sa raspeæem, a oko njega su dve manje ikone. Dragocenosti manastir nije imao mnogo, ali su one bile veoma vredne. Pred rat u njemu se nalazio epitrahilj kojeg je radila Jelena Crnojeviæ (1533. godine) od crvene svile. On se danas ne nalazi u Grgetegu, veæ u muzeju Pravoslavne crkve u Beogradu. Vez na njemu je goblenski rad raðen više svilom nego metalnom žicom (kod ostalih epitrahilja na Fruškoj gori je obratno). Na epitrahilju su izvezeni Deisis i apostoli. Èini se da je vezilja pokušala da upotrebom raznih boja imitira boje zografa na ikoni. On je danas dosta ošteæen. Manastir je takoðe posedovao veliku biblioteku koja najveæim delom potièe od arhimandrita Ilariona Ruvarca. U vreme kad je on preuzimao manastir biblioteka je posedovala 904 knjige (svrstane u 414 naslova) od kojih je dobar deo rukopisnih. Tu biblioteku je on nazvao "Starija biblioteka", a on sam formirao je "Noviju biblioteku" koja je brojala 819 knjiga (u 460 naslova). Mesto Ilariona Ruvarca Ilarion Ruvarac - izuzetan istorièar i možda još i veæi polemièar je i umro u Grgetegu. Njegov grob se nalazi na manastirskom groblju koje je smešteno na malom proplanku iznad manastira (u neposrednoj blizini velikog belog krsta). Na ovom groblju, okruženom hrastovom šumom, ima desetak kamenih nadgrobnih spomenika meðu kojima onaj posveæen Ilarionu Ruvarcu ima posebno mesto. Nalazi se na pomalo uzdignutom mestu, usamljen, sa jednostavnim granitnim spomenikom na kojem pišu samo najosnovniji podaci. U II svetskom ratu manastir je teško stradao, a od 1953. godine se postepeno obnavlja. 1988. godine vršeni su konzervatorsko-restauratorski radovi. Slava manastira Grgeteg je Prenos moštiju Svetog oca Nikolaja - 22. (9.) maj. ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#26
Odgovori: 1654 16. Maj 2009. 11:49:12	Kuveždin Kuveždin - ponos stradalnikaveza: Sremska Mitrovica manastir: muški stanje: ruševine Manastir je posveæen svetom Savi i njegovom ocu Stefanu Nemanji, potonjem monahu Simeonu, a sagraðen je verovatno oko 1520. godine. Najteže je stradao u drugom svetskom ratu. Njegove zidine podseæaju na mukotrpni put opstajanja kroz vekove. U rukopisnoj knjizi "Slova sv. Jeronima Sirina" èuvanoj nekada u Šišatovcu stoji zapisano da su manastir Šišatovac i manastir Kuveždin osnovani zaslugama srpskog vojvode Stefana Štiljanoviæa i "velikog Teodora Župana". Zapis dalje navodi da su oba manastira sazidali majstori po imenu Gašpar i Jovan, a da su došli negde "ot primorskih strana". Oba manastira su sagraðena "na jedino podobije", sa krstoobraznom osnovom i sa po dve kupole, dok je kao graðevinski materijal iskorišæen "jedinorudni" tesani kamen. Sudeæi po tome kao godina moguæeg osnivanja manastira Kuveždin navodi se 1520! Kako drugih podataka nema ostaje da se veruje ili sumnja u taènost ovog podatka. Iako se ne zna godina njegovog osnivanja, nema sumnje da je ovaj manastir veoma star što potvrðuje i saèuvani njegov prvi pisani spomen u turskom izvoru iz 1566. godine gde se naziva imenom "manastir sveti Sava, drugo ime Kuveždin, blizu sela Vanðinca". Sledeæi njegov spomen jeste u rukopisnom mineju* iz 1569. godine. Ovaj minej (za mesec juni) je pisan u manastiru Kuveždin u vreme igumana Stefana, a u jednoj belešci on to i navodi. Spreèeno rušenje Manastir Kuveždin se spominje i u žitiju Jovana Zlatoustog pisanom u Kuveždinu od strane jeromonaha Mojseja, a za uprave igumana Dionisija. Taj tekst je veoma interesantan. Osim što navodi da ga je pisao u "Kuvježdinu" Mojsej prièa kako su tih godina Manastir Kuveždin i manastir Petkovica trebali biti srušeni od strane Sinan bega ne bi li on sebi u (Sremskoj) Mitrovici saèinio dvor. Na takav potez se odluèio verovatno zato što su oba manastira opustela. Radovi na rušenju su zapoèeli tako da su neke æelije u Kuveždinu razrušene, ali je intervenisao kir Pajsije (mitropolit beogradsko-sremski) i iguman kuveždinski, obavezujuæi se Sinan begu da æe mu isplaæivati sto groša godišnje. Tako je zaustavljeno uništavanje ova dva manastira. U žitiju jeromonah Mojsej nadalje prièa kako su krajem XVII veka monasi iz manastira Slanci iz Srbije prebegli ispred Turaka i sklonili se u Kuveždin. Osim što su obnovili konak i crkvu oni su došli u sukob sa monasima koji su veæ boravili u Kuveždinu. Problem je nastao oko toga ko æe upravljati manastirom. Pridošlice su pokušale da to obezbede za sebe, ali starosedeoci su se tome usprotivili. Patrijarh Arsenije Èarnojeviæ je do kraja morao da reši ovaj spor i to tako što je kuveždinskim monasima savetovao da se strpe buduæi da æe se novopridošli monasi uskoro vratiti u Srbiju. I zaista 1717. godine novopridošli monasi su se vratili u Slance. Nisu jedino monasi iz manastira Slanci uživali gostoprimstvo Kuveždina, pre njih su tu bili (negde iza 1683. godine) i monasi iz manastira Vinèe u Srbiji. Oni su sa sobom doneli i crkvene stvari i knjige od kojih su u Kuveždinu ostali rukopisni mineji za mesec januar, februar, avgust, decembar 1581. Verovatno kao znak zahvalnosti ostavili su monasi iz Vinèe uz knjige i srebrnu kadionicu koja je izraðena 1654. godine. Meðu brojnim dragocenostima izdvaja se tzv. Èaša koljivaèa, koju je 1559. godine ruski car Ivan IV Grozni darovao manastiru Mileševa. Izgleda da je manastir Kuveždin polovinom XVI veka bio u dobrim materijalnim prilikama jer mu Turci odreðuju otkupnu cenu na èak 12000 akèi, a godišnje davanje odreðuju na 800 akèi. Godine 1702. (u vreme osloboðenja od Turaka) manastir je posedovao oko 352 jutra zemljišta, livada i vinograda, jednu vodenicu, itd. Manastir je tada oèigledno bio u sasvim dobrom stanju pa ga opat Bonini opisuje kao mali, èvrstih zidova, sa kupolom, trpezarijom i 15 æelija u kojima je živelo 10 kaluðera. Nadalje, opat navodi da se sa leve strane nalazi brežuljak iz kojeg se iskopavao kamen za dobijanje kreèa (i danas možete da vidite koliko je brdo duboko useèeno), a da se ispred manastira nalazi potoèiæ koji izvire iz brda i na kome se nalazi jednokameni mlin. Nešto kasnije austrijski popis beleži da manastir poseduje 400 jutara zemlje i 132 jutra šume. No, ovakvo blagostanje se vremenom izmenilo na gore. Obnova crkve Veæ 1735. godine u manastiru Kuveždin su ponovo monasi iz manastira Slanci koji opet beže ispred Turaka. Tada je Kuveždin bio u prilièno lošem stanju jer je 1734. godine u njemu boravilo tek pet monaha, pa je i to bio jedan od razloga što je patrijarh Arsenije IV (Jovanoviæ) Šakabenta naumio 1744. godine da ustupi manastir Kuveždin i Divšu za metoh manastiru Hilandar. Meðutim, monasi iz Kuveždina i Divše (i seljaci iz sela Divše) su se tome suprotstavili tako da je ubrzo odustao. Ipak, oba ova manastira su od 1755. godine pod upravom jednog igumana. Godine 1753. kada je manastir Kuveždin obilazila komisija, konstatovano je da je manastirska crkva stara, da je sagraðena od kamena ("cerkov kamenozdana drevnja"), spolja je bila okreèena i pokrivena šindrom od hrastovine. Na crkvi su postojala dva kubeta (manje nad pevnicom, a veæe nad pripratom). Crkva je imala tri apside (dve pevnièke i oltarsku). Oltarska apsida je bila islikana freskama, ali one su veæ tada bile u veoma lošem stanju. Osim na tom mestu, crkva nije bila živopisana veæ samo okreèena ili ponegde crvenom bojom išarana. Èini se da je krajem XVIII veka u manastiru znatno bolja materijalna situacija jer 1771. godine bratstvo u njemu broji 17 èlanova. Upravo iz tog vremena (1772) potièe bakrorez Zaharija Orfelina gde je u centralnom delu prikazan manastir. Manastiru se vremenom poboljšala materijalna situacija, imao je priliène prihode pa je odluèeno da se zameni crkvena graðevina. Stoga se poèetkom XIX veka poèelo sa krupnim radovima na obnovi manastira. Najpre je 1803. godine podignut novi zvonik. On je bio visok (trospratni) i kvadratnog preseka. Tokom 1810. godine oba konaka su srušena i sagraðen je u potpunosti novi koji je okružio crkvu sa tri strane dok je sa èetvrte podignut zaštitni zid. Zatim je u vreme igumana Genadija Kiriloviæa (1815. godine) sagraðena nova crkva. Ova crkva nije imala skoro nikakve sliènosti sa starom i bila je pod potpunim baroknim uticajima. Barokna kapela na manastirskom groblju podignuta je 1788. godine. Tokom 1853. godine crkva je živopisana od strane Pavla Simiæa**, akademskog slikara, sa scenama iz života sv. Save i sv. Simeona. Isti umetnik je samo tri godine kasnije oslikao i crkveni ikonostas (rezao ga Georgije Deviè). Od toga ikonostasa od ukupno 46 ikona saèuvano je samo dvadeset ikona iz zone prazniènih, prestonih, carskih i boènih dveri, dok su ikone iz sokla i lunete uništene. Pred II svetski rat manastir u Kuveždinu bio je ženski manastir. U slavu Stefana i Save Manastir je u Sremu odigrao izrazitu ulogu širenja kulta prvih srpskih svetitelja - sv. Simeona i sv. Save, kojima je i bio posveæen. Upravo stoga crkvene freske su uglavnom prikazivale scene iz života Stefana Nemanje (sv. Simeona) i njegovog sina Save Nemanjiæa (sv. Save). Izgled manastira iz tog vremena (1837/41. godine) lepo je vidljiv na litografiji M. Troha. Crtež prikazuje manastir sa južne strane. Na prvi pogled proseènom gledaocu bi se uèinilo da posmatra sliku nekog bogatog, klasicistièkog dvorca koji je okružen parkom i dubokom zelenilom. Ono što odiše iz njega jeste neka uzvišena mirnoæa i spokoj koji tu vlada. Manastir nije uspeo da izbegne zloèinaèku ruku tokom II svetskog rata tako da je stradao u tolikoj meri da od njega postoje samo ruševine koje odaju neku velièanstvenu tugu, ali i ogromnu snagu. Manastir sa crkvom je razrušen i opustošen. Ikone sa ikonostasa Pavla Simiæa nalaze se u kapeli na groblju. Manastirska crkva je delimièno obnovljena. Slava manastira Kuveždin je Preobraženje - 19. (6.) avgusta ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#27
Odgovori: 1654 16. Maj 2009. 11:52:36	Hopovo Novo i Staro Hopovo - darovi Brankoviæa veza: Beograd - Novi Sad manastir: ženski stanje: aktivan Osim što je materijalno dobro stajao, manastir Novo Hopovo uvek je bio i jako kulturno središte, izvesno vreme i sedište episkopa. Staro Hopovo poèiva u šumi kao nemi svedok istorije. Manastir Novo Hopovo je osnovan poèetkom XVI veka mada se jedno vreme mislilo da je crkva sv. Nikole podignuta 1576. godine. Tu zabunu je uneo natpis nad zapadnim ulazom iz crkve gde se navodi da je te godine (1576) crkva podignuta od strane Lacka i Marka Jovšiæa, stanovnika Gornjeg Kovilja (Kovina?). Danas se zna da ovaj podatak nije taèan i da je Novo Hopovo starije i da je te 1576. godine umesto starije sagraðena nova crkva. Natpis se upravo odnosi na taj dogaðaj, preciznije reèeno crkva potièe iz starijeg vremena. Da je to tako vidi se i iz nekih starijih zapisa. Tako postoji navod u Hopovskom mineju (iz vremena igumana Pavla) da je manastir postojao još 1541. godine i da su te godine u njemu živopisani oltar i kube, dok zapis iz 1555. godine (u vreme igumana Stefana) navodi Hopovo u vezi prenošenja moštiju sv. Teodora Tirona. Sudeæi po tome manastir je postojao još od poèetka XVI veka, pa se izvodi zakljuèak da je morala postojati i neka starija crkva na kojoj leži sadašnja. Kulturno središte Kako o vremenu gradnje manastira tako i o njegovom osnivaèu postoji više verzija. Po tronoškom rodoslovu manastir je osnovao slepi Stefan Brankoviæ (1420-76). S druge strane žitije srpske despotice Angeline, kao osnivaèa navodi despota Ðorða Brankoviæa (Maksim) i to u vremenu od 1496. do 1502. godine. Po tome izvoru manastir Novo Hopovo jeste njegova prva zadužbina. Danas se zvanièno smatra da je manastir zadužbina despota Ðorða Brankoviæa. Osim što je materijalno dobro stajao, manastir je od samog poèetka bio i jako kulturno središte tako da se tokom 1578. godine manastir Novo Hopovo u putopisu Stefana Gerlaha (1573-78) pominje kao mesto gde postoji monaška škola. Crkva (oltar i naos) je po prvi put oslikana 1608. godine. Ne zna se ko su bili autori, ali se pretpostavlja da su to bili neki slikari iz Svete gore. Manastiru svakako nije bilo teško dovesti slikare iz tih krajeva buduæi da su stalno održavane tesne veze sa Svetom gorom. Same slike su veoma interesantne i nadasve neuobièajene jer daju mnogo novina za ono doba. Možda baš i zato se smatra da su radovi ovih slikara veoma kvalitetni. Laici to ne mogu da primete, ali dobri poznavaoci umetnosti manastira na Svetoj gori veoma lako prepoznaju to da su umetnici èitave kompozicije iz svetogorskih manastira preslikali na zidove u Novom Hopovu. Upeèatljiv je primer slike "Pokolj vitlejemske dece" koja je u potpunosti preuzeta sa iste takve freske u Katolikonu crkve manastira Lavra. Slièno je i sa nekim drugim freskama. Priprata je živopisana mnogo kasnije - tek 1654. godine. Èini se da su te freske bile i pozlaæene, meðutim vremenom pozlata je ili propala ili bila ostrugana. Ono što je interesantno jeste to da umetnici koji su radili freske u priprati nisu sledili novi pravac kao slikari koji su radili naos, veæ su se vratili tradiciji, ali, moguæe baš zahvaljujuæi tome, ostvarili su daleko kvalitetniji rad (postoje i suprotna mišljenja) nego njihovi prethodnici u naosu. Ko su bili oni, ostaje tajna. Samo se pretpostavlja da bi to mogli biti isti oni umetnici koji su radili živopis crkve manastira Pive u Crnoj Gori. Zvonik i ikonostas Monasi iz Novog Hopova su èesto odlazili u Rusiju po pomoæ. Da su tamo ne samo rado primani veæ i veoma cenjeni vidi se iz gramate (povelje) koju su dobili 1641. godine od ruskog cara, da novohopovski monasi (bilo ih je tada šezdesetak) mogu svake sedme ili osme godine dolaziti za pomoæ u Rusiju. Manastir je teško stradao 1684. i 1688. godine od Turaka i tada su monasi sa moštima sv. Teodora Tirona bežali u Šabac (bilo ih je preko sto), a onda u manastir Radovanšticu. Obnova je zapoèela veæ sledeæe godine, ali tek provizorno. Tek od 1693-95. godine kada su sreðeni odnosi sa turskim vlastima moglo se misliti o trajnijim radovima na manastiru. I tih godina manastir stoji dobro jer po navodima opata Boninija poseduje oko 1800 jutara poljoprivrednog zemljišta, kao i èetiri mlina. Krupniji graðevinski radovi su morali da saèekaju do 1728. godine kada je izgraðena trpezarija, gostinska odeljenja i manastirski konak na istoènoj strani (dozidan uz stari iz 1641. godine), zapadna strana konaka je zidana 1733. godine, a dozidana je 1750. godine. Jedan zapis iz 1771. godine tvrdi da je u to vreme manastir bio okružen konacima sa sve èetiri strane. Upravo od tada konaci imaju svoj današnji barokni izgled. Treba obratiti pažnju na njihov specifièan oblik koji dolazi zbog toga što je teren na kojem su izgraðeni nešto nagnut pa su graditelji morali da mu se prilagoðavaju. Upravo 1751. godine Hristofor Žefaroviæ je uradio graviru Raspeæe i stradanje Hristovo na kojem je prikazan manastir, ali toliko uprošteno i sa toliko propusta (severno krilo konaka nije prikazano) da rad ima tek ogranièenu dokumentarnu vrednost. Stoga se pretpostavlja da umetnik bakrorez nije radio na osnovu skice - veæ seæanja. Zvonik je zidao majstor Vencl Novak iz Petrovaradina, a dovršio ga Facel Nikolaus. Prilikom gradnje kada su majstori došli veæ do treæeg sprata, episkopu Sofroniju on se uèinio uzak i mali, pa je bio kompletno srušen i ponovo zidan. Na zvoniku u visini prvog sprata nalazi se mala kapela. Danas zvonik ne postoji jer je tokom II svetskog rata srušen. Crkveni ikonostas je rezan u periodu izmeðu 1754-70. godine, a barokni uticaj je sasvim vidljiv (rad Paula i Antona Raznera). U svakom sluèaju radi se o umetnièki veoma vrednom radu tim više što je celokupni ikonostas bio pozlaæen. Godine 1770. ikonostas je oslikao Teodor Kraèun (vidi napomenu 7) u "Jazak - arhitektonski biser" (3), strana 9). Na žalost danas od ikona ima veoma malo - od ukupno 61 ikone spaseno ih je od ratnih razaranja tek 19. Novo Hopovo je negovalo kult sv. ratnika Teodora Tirona i u njemu se danas ispred oltara u jednom, velikom kivotu èuvaju njegove mošti. U drugom svetskom ratu manastir je porušen, ikonostas demontiran i ošteæen, a pokretni materijal odnesen. Na rekonstrukciji crkve radi se od 1949. U toku obnove otkriven je 1953-60. stari živopis. Arheološka istraživanja 1978-79. godine otkrila su ostatke jedne od starijih crkvenih graðevina. Slava manastira Novo Hopovo je Prenos moštiju sv. Nikole - 22. (9.) maj. Staro Hopovoveza: Novi Sad - Beograd manastir: bez monaha stanje: ruševine Istoèno od manastira Novo Hopovo na maloj zaravni, izolovan i nepristupaèan, leži manastir Staro Hopovo ili kako se èesto naziva "stari manastir". Do njega zaista nije lako doæi, ne toliko zbog teško pristupaènog terena, veæ uglavnom zbog toga što su letnji putevi zbog retkih prolazaka skoro u potpunosti obrasli visokom travom. Ali onog momenta kada ugledate Staro Hopovo neæete žaliti zbog svih onih napora koje ste morali da podnesete. Danas je crkvica u prilièno lošem stanju. Iz krova je veæ i drveæe poraslo, na crkvi nema prozora ni vrata, pod je povaðen, ali ipak ona i dalje poseduje neku atmosferu koju neæete imati prilike da osetite u mnogo veæem Novom Hopovu. Staro Hopovo je podignuto izmeðu 1496. i 1520. godine od strane despota Ðorða Brankoviæa (Maksima). No, predanje koje to navodi je dosta nesigurno pa je i danas to pitanje otvoreno. Turski spisi ga pominju u više navrata (1545-48, 1566-69, 1578), a domaæi èak i nešto ranije. Od prvobitne crkve posveæene sv. Nikoli (za koju se misli da ju je izgradio despot Ðorðe Brankoviæ) nije ostalo ništa i ona je potpuno razrušena. Kako je bila sagraðena od drveta, a pokrivena crepom, to je veoma lako stradala od zemljotresa 1751. godine. Umesto nje je nikla nova crkva 1752. godine posveæena sv. Pantelejmonu (u vreme igumana Zaharija). To je crkva koja i danas postoji, ali treba znati da ona nije podignuta na istom mestu gde je bila prvobitna crkva veæ nešto malo dalje. Opis fruškogorskih manastira (1753.) veæ spominje Staro Hopovo kao metoh manastira Novo Hopovo. U to vreme crkva nije bila oslikana, veæ samo okreèena belo, a nije imala ni ikonostas. Današnji hram je malih razmera (jednobrodna bazilika koja poèiva na kvadratnom tamburu ukrašena slepim arkadama), sa desetostranim kubetom (iznutra kružno) na uglovima ukrašenim kolonetama. Zidana je od tesanog kamena i opeke. Kube zbog svoje velièine i oblika na neki naèin dominira nad celom zgradom i poèiva na lucima a ovi na pilastrima. Crkva je zidana od kamena. Zvonik ne postoji niti ga je ikada bilo. Slièno kao u Novom Hopovu fasada crkve je podeljena jednim vencem, a gornji deo fasade je ukrašen slepim arkadama, a u donjem su otvorena tri prozora i vrata. Postoji samo jedna apsida (oltarska) na istoènoj strani. Unutrašnjost crkve je veoma jasno izdeljena na pripratu, naos i oltar. U jednobrodnoj crkvi sa kupolom bogato rezbareni ikonostas slikao je 1793-1800. godine iriški moler Jefrem Isajloviæ. Monaška škola Manastir Novo Hopovo je imao bogatu istoriju. Jedno vreme je u njemu bilo sedište episkopa pa se po njemu Sremska eparhija nazivala Hopovskom*. Osim toga u njemu je postojala i monaška škola (spominje je Stefan Gerlah). U periodu 1757-60. godine u manastiru je boravio Dositej Obradoviæ, ali se tu nije dugo zadržavao. Ipak, ove tri godine provedene u manastirskim æelijama ostavile su u njemu dubok trag. Da je manastir bio rasadnik kulture vidi se i po tome što je 1846. godine njegov iguman Irinej Radiæ napisao monografiju Novog Hopova. Ikonostas je ošteæen i demontiran za vreme II svetskog rata, a ikone su sklonjene u jednu od iriških crkava. Od 1955. sve ikone, osim prestonih, èuvaju se u Pokrajinskom zavodu za zaštitu spomenika kulture, gde su i konzervirane. Tokom 1952. godine izvršene su konzervatorsko-restauratorske intervencije na crkvenoj graðevini. ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#28
Odgovori: 1654 16. Maj 2009. 11:54:12	Rakovac veza: Irig manastir: ženski stanje: aktivan U prvim decenijama XVIII veka u manastiru je postojao veoma aktivan prepisivaèki centar. Tu je prepisan Dušanov zakonik, a 1714. je dovršen èuveni rakovaèki rukopisni "Srbljak" u kojem su sabrane sve pohvalne pesme Srbima vladarima - svetiteljima. ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#29
Odgovori: 1654 16. Maj 2009. 11:56:25	Velika Remeta Sa zvonika Velike Remeteveza: Beograd - Novi Sad manastir: muški stanje: aktivan Manastir je veoma star i graðen je još u XV veku. Sa sve èetiri strane opkoljen je konacima i ima najviši zvonik u Sremu (38,6 metara). Zub vremena uèinio je svoje i manastiru su potrebni majstori. ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#30
Odgovori: 1654 16. Maj 2009. 11:58:09	Bešenovo Bešenovo veza: Irig manastir: bez monaha stanje: manastirište Manastir Bešenovo sa crkvom posveæenom sv. Arhanðelima osnovao je prema predanju kralj Dragutin, ali se najèešæe kao najstariji pomen navodi 1467. kada je, prema izgubljenom natpisu na zidu, crkva živopisana. Manastir je pouzdano zabeležen u svim turskim popisima poèevši od 1545. do 1548. Kada je manastir Vitovnica kod Požarevca stradao od Turaka, kaluðeri ovog manastira su sa najvrednijim liturgijskim predmetima prebegli u manastir Bešenovo. Meðu liturgijskim predmetima bilo je èetverojevanðelje koje je 1557. godine okovao Kondo Vuk, kao i srebrna èaša iz 1662. godine, delo kujundžije Luke (ove dragocenosti se èuvaju u Muzeju SPC u Beogradu). Iako prepravljana u XIX i poèetkom XX veka crkva manastira Bešenova zadržala je u osnovi svoj prvobitni oblik jednobrodne graðevine raškog tipa sve do drugog svetskog rata kada je razorena. Trostrani oblik manastirski konaci dobili su izmeðu 1730. i 1771. godine. Podaci o ikonama sa ikonostasa koji se pominje u Opisu iz 1753. godine, kao i o ikonama sa ikonostasa iz druge polovine XVIII veka nepotpuni su i nedovoljno obraðeni. Slikarski radovi u manastirskoj kapeli, radovi Kuzmana Kolariæa iz 1783. godine uništeni su zajedno sa crkvom. Treæi po redu ikonostas slikao je Stevan Aleksiæ 1906-09. godine, kao i zidne slike na svodu i zidovima i istorijsku kompoziciju Spaljivanje sv. Save. Delovi ovog ikonostasa saèuvani su u Muzeju Srema u Sremskoj Mitrovici. Posle razaranja u II svetskom ratu nije obnavljan. ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

Carica_Aurora	#31
Odgovori: 342 19. Maj 2009. 17:38:34	NN Imas li slike katedrala?Ima divnih katedrala sirom sveta.Ja bih bila zahvalna da ih postavis uz ove koje si postavio

_N_N_	#32
Odgovori: 1654 19. Maj 2009. 19:43:47	Brzo nakon osnutka biskupije u Zagrebu (oko 1094. god.) poèelo se s gradnjom stolne crkve u prelaznom romanièko-gotièkom stilu. Gradnja je trajala dugo te je tek 1217. godine bila završena i posveæena. Uskoro je ona teško postradala za provale Tatara (1242. god.), ali ju je veæ biskup Timotej (1263-1287) poèeo temeljito obnavljati u gotskom stilu. Obnova je nastavljena u 14. i 15. stoljeæu. U 16. stoljeæu katedrala je utvrðena zidinama i kulama, a u 17. stoljeæu dobiva svoj masivni renesansni toranj. Požari i navala neprijatelja više su je puta ošteæivali, ali najteži udarac ju je zadesio u potresu 1880. godine. Nakon potresa provedena je temeljita obnova katedrale u neogotièkom stilu (1880-1906), po nacrtima graditelja F. Schmidta i pod vodstvom Hermanna Bolléa. Tada je zagrebaèka prvostolna crkva dobila svoj današnji oblik s dva vitka tornja, visokim krovištem, novim stupovima u svetištu i oltarima koji su zamijenili one barokne iz 18. stoljeæa. ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#33
Odgovori: 1654 19. Maj 2009. 20:03:31	irentinska katedrala (Ialijanski: Santa Maria del Fiore ili jednostavno Duomo) je jedna od najpoznatijih talijanskih graðevina; treæa po dužini crkva (poslije crkve sv. Petra u Rimu i Sv. Pavla u Londonu) na svijetu, duga 148 metara. Gradila je se tako dugo (173 godine) da je obuhvatila i gotièke i renesansne oblike. ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#34
Odgovori: 1654 19. Maj 2009. 20:07:57	ÐAKOVAÈKA KATEDRALA SV. PETRA [img]http://2.bp.blogspot.com/_bvg4lIluozg/RsMUjsM6rwI/AAAAAAAAAEw/PbRxj6KrZLc/s1600/180px-St._Peter[/img] Ðakovaèka katedrala svetog Petra u neoromanièkom stilu stolna je crkva Ðakovaèko-srijemske biskupije. Dao ju je sagraditi biskup Josip Juraj Strossmayer, graðena je od 1866. do 1882. godine po nacrtima beèkih arhitekata Karla Roesnera i Fridricha von Schmidta. Razlikuje se veæine ostalih crkvenih graðevina po tome što nije sagraðena od kamena, nego je sva u crvenoj opeci. U kripti katedrale je grobnica biskupa Strossmayera. Crkva je po svom znaèenju jedinstvena. Biskup Strossmayer je u katedralu htio utkati neku vrstu jedinstva izmeðu zapadnog i istoènog kršæanstva. Dva visoka zvonika i tlocrt u obliku križa simboliziraju zapadno kršæanstva, a velika kupola iznad oltara i tri velike polukružne apside simboliziraju istoèno kršæanstvo. Prema rijeèima pape Ivana XXIII. ðakovaèka je katedrala je najljepša crkva izmeðu Vencije i Carigrada. ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#35
Odgovori: 1654 19. Maj 2009. 20:09:55	ÐAKOVAÈKA KATEDRALA SV. PETRA 2 deo [/IMG]http://2.bp.blogspot.com/_bvg4lIluozg/RsMVmsM6ryI/AAAAAAAAAFA/TQEZ6_MVFVY/s1600/14_6.jp[/IMG]U Ðakovu biskupi stoluju veæ više od 750 godina, tj. od 1239. godine kada im je ugarski herceg Koloman darovao Ðakovo i posjede oko njega. Brzo je tu nikao biskupski dvor opasan gotièkim obrambenim zidom od kojeg je ostao tek dio na zapadnoj strani iza sadašnjeg biskupskog dvora. Ðakovo je kao biskupski grad u mnogim povijesnim razdobljima imalo ne samo vjersku, veæ i vrlo važnu kulturnu, privrednu i politièku ulogu. U njemu borave osim hercega Kolomana i mnoge povijesne liènosti kao što su bosanski ban Stjepan Tvrtko, hrvatsko-ugarska kraljica Marija i njezina mati Elizabeta, hrvatsko-ugarski kralj Sigismund, koji s bosanskim kraljem Dabišom sklapa mir u Ðakovu, zatim Barbara Celjska i mnogi drugi. Razvoj srednjovjekovnog Ðakova zaustavlja turska okupacije 1537. koja traje 150 godina. U tom razdoblju Ðakovo je upravno i vojnièko središte i sjedište turskog plemstva u Slavoniji što su najbolje potvrðivale tri džamije i tri dvora. Nakon protjerivanja Turaka 1687. peèat razvoju Ðakova ponovo daju biskupi i njihovi uèeni suradnici. Najstariju jezgru Ðakova èini ðakovaèka katedrala koja je sagraðena za vrijeme biskupa Josipa Jurja Strossmayera pa joj stoga i pripada naziv Strossmayerova katedrala. Na tom je mjestu bila stara katedrala koja se u ispravama prvi put spominje 1355. godine. Strossmayer je svoju katedralu posvetio, kako piše nad glavnim ulaznim vratima, Slavi Božjoj, jedinstvu crkava, slogi i ljubavi naroda svoga. Povodom 100. obljetnice poèetka gradnje papa Pavao VI. progalsio je Strossmayerovu katedralu bazilikom. Njezina jedinstvena vanjština u kojoj, uz bizantijski i gotski prevladava neoromanièki graðevinski stil, skriva vrlo bogati umjetnièki sadržaj - slike, skulpture, dekorativne ornamente. Potpuno svjetla unutrašnjsot otkriva 43 slike s biblijskim motivima koje su u fresko tehnici izradili Nijemci Aleksander - Maksimilijan otac i Ljudevit sin Seitz. Samo dvije slike (Žrtvu Abrahamovu i Žrtvu Noinu) izradio je talijanski slikar Ljudevit Ansiglioni. Kipove su radili: Vatroslav Donegani, Tomo Vodièki i Georg Feuerstein, koji je izradio tri kipa. Orgulje su djelo Franca Jenka iz Šentvida kraj Ljubljane, a izgradio ih je 1936. jer su prve orgulje izgorjele u požaru 1933., kada su ošteæene dvije freske. Sadašnje orgulje imaju 3 manuala, 73 registar i 5.420 svirala. Na zidovima poboènih laða nalaze se reljefi 14 postaja križnog puta koje je u braèkom mramoru isklesao Lujo Lozica. Ispod svetišta nalazi se kripta u kojoj su sahranjeni biskupi ðakovaèke i srijemske biskupije. Meðu njima impozantno djeluje mjesto gdje je sahranjen J.J.Strossmayer. Njegovo grobno mjesto pokriva oltarska menza s mramornim reljefom kojega je izradio Rudolf Valdec toèno prema Strossmayerovoj želji. Objavio/la Brat Luka u 16:46 1 komentari: ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#36
Odgovori: 1654 19. Maj 2009. 20:10:09	----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#37
Odgovori: 1654 19. Maj 2009. 20:13:08	[img]"http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/5e/Petrov_from_Hybešova_2.JPG/450px-Petrov_from_Hybešova_2.JPG[/img]Katedrala svetog Petra i Pavla (skraæeno Petrov) nalazi se u mestu Brno, na vrhu Petrov u centru grada. Katedrala je nacionalni kulturni spomenik, jedan od najznaèajnijih arhitektonskih spomenika u Južnoj Moravskoj. Slika katedrale se nalazi na kovanici od 10 èeških kruna. Toranj katedrale je visok 84 metara. Unutrašnjost je uglavnom barokna, a spoljašnjim izgledom dominiraju dva tornja, sagraðena izmeðu 1904. i 1905. godine. Iznad glavnog ulaza nalazi se latinski citat iz Jevanðelja po Mateju: "Venite ad me omnes qui laboratis et onerati estis / et ego reficiam vos tollite iugum meum super / vos et discite a me quia mitis sum et humilis / corde et invenietis requiem animabus vestris / iugum enim meum suave est et onus meum leve est." "Hodite k meni svi koji ste umorni i natovareni i ja æu vas odmoriti. Uzmite jaram moj na sebe, i nauèite se od mene; jer sam ja krotak i smiren srcem i naæi æete pokoj dušama svojim ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#38
Odgovori: 1654 19. Maj 2009. 20:16:29	Katedrala u Parizu Katedrala u Parizu, kao i veæina francuskih katedrala, posveæena je Blaženoj Djevici Mariji ili Djevici Majci. Crkve koje su posveæene Majci, francuski puk naziva Notre-Dames. Na Siciliji ih nazivaju još rjeèitijim imenom Majke. Mnogo je hramova posveæenih Majci (latinski, mater, matris), Matroni (u pradrevnom znaèenju te rijeèi); iskrivljenjem te rijeèi nastao je izraz Madonna (tal. ma donna), moja Gospa ili upuæenije, Naša Gospa (Notre-Dame). Priðimo portalu i zapoènimo s prouèavanjem proèelja s velikim portalom pod nazivom Središnji portal ili Portal Sudnjega dana. Stup koji dijeli ulazni prostor ukrašen je nizom alegorijskih prikaza srednjovjekovne znanosti. Na poèasnom mjestu nalazi se prikaz alkemije, licem okrenute prema kolonadi; prikazana je u liku žene kojoj glava dodiruje oblake. Ona sjedi na prijestolju i u lijevoj ruci drži žezlo, simbol kraljevske moæi, a u desnoj ruci drži dvije knjige; jedna od njih je zatvorena (ezoterija, a druga je otvorena (egzoterija). Koljenima pridržava o grudi oslonjene ljestve s devet preèaka (scala philosophorum): taj hijeroglif predstavlja strpljenje posveæenika na njihovom putu od devet operacija hermetièkog djela u nizu. "Strpljenje predstavlja ljestve Mudraca", kaže Valois, "a poniznost vrata u njihov vrt; jer, tko bude ustrajan bez ponosa i zavisti, njemu æe Bog ukazati milost." Ovo je naslov filozofskog poglavlja Mutus Liber, a mogao bi biti i ove gotièke katedrale; prva stranica te okultne Biblije, èije su masivne stranice izraðene od kamena; otisak, peèat svjetovnog Velikog Djela na samome proèelju kršæanskog Velikog Djela. Nije mogao biti bolje smješten nego li na samom pragu glavnoga ulaza. Tako se doima da je katedrala utemeljena na alkemijskoj znanosti; znanosti, koja se bavi prouèavanjem transformacija izvorne tvari, osnovne tvari (lat. materia, od korijena mater, majka). Jer Djevica majka, podignemo li njen simbolièki veo, ne predstavlja drugo nego personifikaciju pradrevne tvari, kojom se koristi temeljno Poèelo, tvorac svega što postoji, u promicanju svojih planova. Upravo je to znaèenje (i uistinu vrlo jasno) neobiènog epiteta kojega nalazimo u Misi o Bezgrešnom Zaèeæu Djevice: "Gospodin je ovladao mnome na poèetku svojih putova. Ja sam postojala prije no što je stvorio druga biæa. Postojala sam od vjeènosti, prije no što je stvorena zemlja. Bezdana još nije bilo, a ja sam veæ bila zaèeta. Iz zemlje još nisu potekli izvori; veliki planinski masivi još nisu bili oblikovani; bila sam zaèeta prije brda. On još nije stvorio ni zemlju, ni rijeke, niti je uèvrstio svijet na polovima. Bila sam prisutna kada je pripremao nebo; kada je odreðivao granice bezdana i propisivao nepovrediv zakon; kada je utvrðivao zrak nad zemljom; kada je izjednaèavao vode u izvorima; kada je zatvarao mora u granice i vodama nametnuo zakon kako ih ne bi prekoraèile; kada je postavljao temelje zemlje, ja sam bila s njim i upravljala sam svim stvarima." Ovdje se oèigledno radi o samoj biti stvari. U Litanijama se kaže kako je Djevica Vaza u kojoj je sadržan Duh stvari; vas Spirituale. Etteila kaže: "U visini grudiju Mudraca, na stolu, nalazi se s jedne strane knjiga ili niz zlatnih stranica ili ploèa (knjiga Tothova), a s druge strane vaza puna nebesko-astralne tekuæine, koja se sastoji od jednog dijela divljeg meda, jednog dijela zemaljske vode i jednog dijela nebeske vode… Tajna se, tako, nalazi u vazi." Tu se jednu djevicu (virgo singularis, kako ju Crkva izrièito naziva), osim toga, slavi imenima koja sasvim jasno oznaèavaju njeno pozitivno porijeklo. Ne naziva li se ona isto tako i Palmom Strpljenja (Palma patientiae); Ljiljanom meðu trnjem (Lilium inter spinas); Sampsonovim simbolièkim Medom; Giodenovim runom; mistiènom Ružom; Vratima Raja; Zlatnom kuæom itd. U istim tim tekstovima Mariju takoðer nazivaju i Sjedištem Mudrosti, drugim rijeèima predmetom hermetièke znanosti o univerzalnoj mudrosti. U simbolizmu planetarnih kovina ona predstavlja Mjesec koji prima zrake Sunca i potajno ih èuva u njedrima. Ona je spremište pasivne tvari koju æe solarni duh oživjeti. Marija, Djevica i majka tako predstavlja oblik; Helije, Sunce, Bog Otac simbolizira temeljni duh. Sjedinjenjem ova dva naèela nastaje živa tvar, izložena nepostojanostima uslijed zakona promjene i napretka. Tako je Isus, inkarnirani duh, vatra, utjelovljena u sljedeæem: I RIJEÈ BI UÈINJENA TIJELOM I ŽIVI MEÐU NAMA. S druge strane, Biblija kaže kako je Marija, majka Isusova potjecala od Jišaja. U hebrejskom jiš znaèi vatra, Božanstvo Sunca. Potjecati od Jišaja stoga znaèi pripadati rasi sunca, vatre. Buduæi da tvar, kao što smo upravo vidjeli, potjeèe od solarne vatre, tako nam se i samo ime Isus pokazuje u svom izvornom i nebeskom sjaju: vatra, sunce, Bog. I na kraju, u Ave regina, Djevicu pravilno nazivaju korijenom (salve radix) ne bi li pokazali kako ona predstavlja temeljno poèelo i poèetak svih stvari. "Zdravo korijenu iz kojeg je Svjetlost obasjala svijet." ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#39
Odgovori: 1654 19. Maj 2009. 20:18:30	Engleska nakon sto je 597. papa poslao sv.augustina u canterbury da preobrati anglosaksonce u krscane, taj je grad postao centar krscanstva u engleskoj... gradnjom katedrale i ubojstvom mucenika thomasa becketa, grad je osigurao priliv hodocasnika sa citavog otoka. ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#40
Odgovori: 1654 19. Maj 2009. 20:19:36	Riga katedrale russian orthodox cathedral ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#41
Odgovori: 1654 19. Maj 2009. 20:21:30	Toranj crkve Sv. Marije na Dolcu i tornjevi katedrale kva Sv. Marije na Dolcu prvi put se spominje poèetkom 14. st. kao cistercitska crkva. Oko 1740. temeljito pregraðena u baroknom stilu. Toranj je iz 1742. Na mjestu današnje katedrale stajala je starija crkva. Glavi dio graðevine graðen je uz prekide od 13. do poèetka 16.st. Poslije velikog potresa 1880. pod vodstvo arhitekata Schmidta i Bollea radikalno je regotizirana. Tijekom obnove dobila je današnje neogotièko proèelje i dva karakteristièna zvonika. ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#42
Odgovori: 1654 19. Maj 2009. 20:23:21	[img]http://www.youtube.com/watch?v=ons559KY4vk[/img] ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#43
Odgovori: 1654 19. Maj 2009. 20:24:50	----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#44
Odgovori: 1654 19. Maj 2009. 20:26:13	Split-katedrala Sv. Duje U sredini Dioklecijanove palaèe, pred carevim mauzolejem nalazi se splitska katedrala Sv. Duje. Prvi splitski nadbiskup bio je Ivan Ravenjanin. On je organizirao i uredio splitsku Crkvu. Odmah na ulazu èekaju vas drvene vratnice iz orahovine, remek-djelo romanièke umjetnosti èak i u svjetskim razmjerima. Izradio ih je god. 1214. Andrija Buvina, Hrvat iz Splita. U unutrašnjosti je romanièka propovjedaonica, kasnogotièka i ranorenesansna skulptura (Bonino Da Milano i Juraj Dalmatinac), vrijedne barokne slike, a u njezinoj neposrednoj blizini bogata katedralna riznica s mnogim relikvijarima, crkvenim knjigama, liturgijskim ruhom itd. ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#45
Odgovori: 1654 19. Maj 2009. 20:32:20	----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#46
Odgovori: 1654 19. Maj 2009. 20:33:42	Visoki šiljati svodovi su karakteristièni za evropske katedrale u duhu Gotike, ali potièu iz islamske arhitekture. Graðevine ovakvog oblika bile su èvršæe od onih okruglog oblika koje su preferirali Rimljani i Normani, a takoðe su dozvoljavali i visoèije, kompleksnije i grandioznije zahvate u gradnji. Rebrasti svodovi, prozori u obliku ruže i tehnike izrade kupola takoðe potièu od Arapa. Mnogi evropski dvorci graðeni su u stilu arapskih, a arhitekt koji je projektovao zamak Henrija V bio je Arapin. ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#47
Odgovori: 1654 19. Maj 2009. 20:35:29	otièka arhitektura (kao što je katedrala Šartr u Francuskoj) bila je veliki izum u Srednjem vijeku. ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

malanastija	#48
Odgovori: 381 20. Maj 2009. 03:32:31	[IMG][/IMG]

Carica_Aurora	#49
Odgovori: 342 20. Maj 2009. 07:42:00	NN Hvala

_N_N_	#50
Odgovori: 1654 21. Maj 2009. 00:23:39	----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#51
Odgovori: 1654 21. Maj 2009. 00:25:49	----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#52
Odgovori: 1654 21. Maj 2009. 01:06:25	[img]http://12.imagebam.com/dl.php?ID=19685105&sec=6f48f9bf5f7973b02c05e4057bf04dc5[/img] ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#53
Odgovori: 1654 21. Maj 2009. 01:07:32	----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#54
Odgovori: 1654 21. Maj 2009. 01:08:25	----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

Loluska	#55
Odgovori: 85 21. Maj 2009. 01:23:26	----------------- "SABERI SE SVIJETE MALO !"

SOKOLICA	#56
Odgovori: 1374 23. Maj 2009. 01:22:11	----------------- "Sudbina nije stvar sluèajnosti, veæ je stvar izbora; to nije nešto što treba èekati, veæ nešto što treba postiæi...........

SOKOLICA	#57
Odgovori: 1374 23. Maj 2009. 01:24:16	----------------- "Sudbina nije stvar sluèajnosti, veæ je stvar izbora; to nije nešto što treba èekati, veæ nešto što treba postiæi...........

Loluska	#58
Odgovori: 85 23. Maj 2009. 22:36:10	Aja Sofija ili Crkva Svete mudrosti (grèki: Hagia = svet, Sophia = mudrost) graðevina je u Carigradu (Istanbulu), koja je bila izgraðena kao crkva, zatim prenamijenjena u džamiju, a potom u muzej. Predstavlja remek-djelo bizantske arhitekture i umjetnosti uopæe. Bila je najveæa crkva u Istoènom Rimskom odnosno Bizantskom carstvu. Aja Sofija je izgraðena u doba vladavine cara Justinijana. Jedno od najveæih graditeljskih dostignuæa u povijesti èovjeèanstva izgraðeno je za samo pet godina: od 532. do 537. Crkva je bila posveæena Kristu kao personifikaciji Svete Mudrosti. Izgraðena je od kamena i opeke, visoka 55 metara, a promjer kupole iznosi joj 31 metar. Istorija Prvu crkvu na tom mjestu koju je zapoèeo graditi car Konstantin Veliki, bila je razrušena usred Nikine pobune 532., kada je Justinijan zamalo izgubio prijestolje. No on ju je odmah dao ponovno izgraditi. Ponovno je izgraðena za samo pet godina (537.) i odmah je dostigla svjetsku slavu. Gradili su je matematièari Antemije iz Trala i Izidor iz Mileta. Aja Sofija je prva kupola na pandantivima koja je bila izgraðena do tog razmjera, pa je zato od velikog znaèenja za sve bizantske graðevine, kao i kasnije one na zapadu. Crkva je bila krunidbena crkva bizantskih careva. Nakon otomanske okupacije grada 1453. crkva je pretvorena u džamiju, a izvana su dodana èetiri minareta. Pri osvajanju grada otomanski su vojnici u crkvi uèinili pokolj graðana koji su se onamo bili skolnili. Mozaici koji su postojali u crkvi, prekriveni su vapnom. Aju Sofiju je 1935. godine Mustafa Kemal Ataturk dao pretvoriti u muzej. Kraj crkve nalazi se grob cara Konstantina Velikog. U crkvi je održano nekoliko koncila. Na galeriji i danas stoje Mramorna vrata kroz koja su smjeli ulaziti samo èlanovi Svetog sinoda. Na galeriji je i grob mletaèkog dužda Henrika Dandola. Ime Katedralna crkva ima grèki naziv Ἅγια Σοφία (Agia Sofija), Sveta Sofija ili Sveta Mudrost. Nakon okupacije grada Osmanlije su naziv prilagodili svome jeziku i nazvali je Aja Sofija. Arhitektura U 6. stoljeæu ispred ulaza na zapadu bio je èetvrtasti atrij kojega više nema. Dvostruki narteks na ulazu prekriven je redom od devet križnih svodova. Prolazom kroz glavni trodjelni ulaz sa carskim vratima može se vidjeti apsida na suprotnom, istoènom, kraju crkve – kao kod ranokršæanskih bazilika. No, za razliku od longitudinalnog simetriènog broda, Aja Sofija ima centralni plan. Vanjski pravokutnik, gotovo kvadrat, odreðuje tlocrt cjeline. Iznad središnjeg kvadrata nalazi se ogromna kupola koja je s istoène i zapadne strane podržana s dvije polukupole, tvoreæi tako centralizirani longitudinalni prostor. Polukupole su sa suprotnih strana podržane s po dvije polukružne apside, koje su opet podržane s arkadama i još manjim polukupolama. Ritam postupnog silaženja, rašèlanjivanja volumena u niz sve brojnijih i manjih tijela jest ritam postupnog konstruktivnog rastereæivanja i prenošenja tereta kupole na sve, i najudaljenije dijelove graðevine. Na ovaj naèin arhitekti su postigli ogroman jedinstven unutrašnji prostor koji velièinom nije postignut sve do gradnje Bazilike sv. Petra u Rimu (1564.). Na kutovima centralnog prostora diže se osam stubova, koji tvore konstruktivni kostur. Izmeðu njih arkade sa stupovima u dvije etaže (galerije) razgranièuju središnji prostor od boènih prostora i nadsvoðeni su križnim svodovima. Stupovi na boènim stranama kvadrata poredani toèno po unutrašnjoj liniji stubova. Parovi stupaca koji razdvajaju boène prostore odreðuju usmjerenje prema središnjem od kojeg su optièki odvojeni arkadama sa stupovima, no kojem su podreðeni liturgijskom funkcijom. Za razliku od Panteona, gdje je ritam kretanja promatraèa jednak ritmu izmjenjivanja prostora i volumena, ovdje razdvajamo vizualno kretanje od stvarnog. Omjeri središnjeg potkupolnog prostora takvi su da ga unatoè velikim dimenzijama veæ s ulaza možemo obuhvatiti pogledom i vizualno pratiti prostornu "eksploziju". Kupola stoji na pandantivima (trokutasti segmenti konkavnih stranica) kojima se veže na èetiri golema luka. Zbog dojma lebdenja su pandantivi i dobili ime (latinski: pendere = visjeti). Zahvaljujuæi njima omoguæen je glatki prijelaz s èetvrtaste osnove na kružni oblik kupole i arhitekti su mogli graditi veæe i lakše kupole. Kupola je najraniji primjer uporabe pandantiva velikih dimenzija i oznaèila je svu bizantsku gradnju poslije. Kupola je izgraðena jednim slojem opeke èime je stvorena tanka stjenka koja je minimalizirala težinu pandantiva. Unutarnji pogled pokazuje kako je svaki od 40 malenih polukružnih prozora u bazi kupole odvojen malim svodnim lukom èime je ojaèana iznutra. Ovi prozori dopuštaju zrakama svjetlosti da ulaze u crkvu iz svih smjerova (u jednom trenutku nam se može uèiniti kako kupola lebdi odvojena od crkve – ranokršæanska simbolika savršenog kruga kao Kraljevstva Nebeskog). Lunete (polukružni zidovi ispod lukova) sjevernog i južnog zida imaju dva reda prozora, pet iznad sedam. Svaka polukupola takoðer ima po pet prozora. Bogata uporaba prozora i arkada na Aja Sofiji stvara dojam lakoæe i otvorenosti prostora. Lukovi koji spajaju boène brodove s glavnim imaju kapitele koji su izdubljeni bogatim biljnim uzorcima i pleterom (tzv. naborani kapiteli). Njihove malene volute podsjeæaju na antièke elemente koji su opet potisnuti treperavim bizantskim stilom. Posebnom tehnikom bušenja kamena postignuta je igra svjetlosti i sjene koja sugerira da u kapitelu postoji šupljina koja negira njegovu konstruktivnu ulogu. Nadalje je masivnost konstruktivnih elemenata negirana (skrivena) mozaicima i reljefno uokvirenim mramornim ploèama koje djeluju ljepotom svoje strukture. Aja Sofija, za razliku od Justinijanove San Vitale u Ravenni, je bila carska graðevina. Izgraðena za Cara i njegov dvor, a ne kao crkva za molitvu cijele zajednice. Sveæenstvo je zauzimalo polovicu centralnog prostora, a car sa svojom pratnjom – drugu polovicu. Legende U grèkom narodu i danas postoje legende o, za njega najvažnijoj, crkvi. Jedna je vezana za pokolj koji su izvršili otomanski vojnici nad narodom koji se sklonio u crkvu prilikom osvajanja grada. Vjeruje se da su pokolj i zarobljavanje izbjegla samo dva redovnika koji su se pred Osmanlijama popeli na galeriju crkve i ondje ušli u zid iz kojega æe izaæi kad grad opet bude kršæanski. Druga legenda kaže da se jednoga od posljednjih dana prije osvajanja grada cijeloga dana nije dizala gusta magla. Kad se predveèer napokon podigla, pojavila se misteriozna crvenkasta svjetlost. Ta se svjetlost penjala po kupoli crkve sve do križa na njenome vrhu. To je protumaèeno da æe se kršæanstvo kupati u krvi. Neki znanstvenici danas smatraju da je bila rijeè o efektu koji je izazvala vulkanska erupcija. Podizanje crvene zrake do križa s kojeg je nestala, neki tumaèe i tako da je Duh Sveti napustio katedralu neposredno prije nego što je oskrnavljena. ----------------- "SABERI SE SVIJETE MALO !"

Loluska	#59
Odgovori: 85 23. Maj 2009. 22:56:42	Crkva sv. Vasilija Blaženog u Moskvi Legenda kaže da je nakon završetka crkve Ivan Grozni dao oslijepiti graditelja kako ne bi napravio ništa ljepše. Katedrala svetog Vasilija Blaženika ili jednostavno Sveti Vasilije je prekrasna crkva u Moskvi koju je izmeðu 1550. i 1560. godine dao izgraditi Ivan IV. (bolje znan kao Ivan Grozni) da obilježi svoja osvajanja. Izgradili su je arhitekti Barma i Postnik. Ime crkve se mijenjalo kroz stoljeæa. Najprije je bila posveæena Uznesenju Djevice Marije u skladu s istoènjaèkom tradicijom. Katedrala se zapravo sastoji od osam manjih crkava okupljenih oko jedne glavne. Tlocrt crkve Sv. Vasilija u osnovi je križni. Središnja, glavna crkva, omeðena je èetrima osmerokutnim crkvama na glavnoj osi i još èetrima – dvjema èetvreokutnuim i dvjema nepravilnog oblika – na dijagonalama. Toranj glavne graðevine, koji ima oblik šatora, okružen je maštovitim šarolikim kupolama koje su imale izrazito visoke (poput tornjeva) tambure i vrhove u obliku lukovice (Rusi su poèeli koristiti ovaj oblik kupole u 12. stoljeæu, umjesto bizantskih plitkih kupola, jer su ove bolje podnosile težinu snijega koji je veoma èest problem na sjeveru). Eksterijer, prvobitno bijele boje, obojen je u 17. stoljeæu kad je željezni (pozlaæeni) krov zamijenjen crijepom. ----------------- "SABERI SE SVIJETE MALO !"

_N_N_	#60
Odgovori: 1654 24. Maj 2009. 12:53:22	Manastir Lepavina ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#61
Odgovori: 1654 24. Maj 2009. 12:56:55	Arapske Pravoslavne Crkve [img]http://www.youtube.com/watch?v=zZ946I5YSwg[/img] ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

_N_N_	#62
Odgovori: 1654 24. Maj 2009. 12:58:09	Arapske Pravoslavne Crkve ----------------- Žena se uzda u plaè. a lupež u laž.

Azzazzin	#63
Odgovori: 12 24. Maj 2009. 21:40:55	X sve je to lepa arhitektura , ali ... da je srbija ulagala u vojsku i tehnologiju a ne u manastire mozda bi turci bili zbrisani !

malanastija	#64
Odgovori: 381 13. Jun 2009. 02:51:35	.... http://javascript:ins(’VIDEO’,0);

malanastija	#65
Odgovori: 381 13. Jun 2009. 02:54:43	&feature=related

malanastija	#66
Odgovori: 381 13. Jun 2009. 03:24:38	&feature=related

Millllla	#67
Odgovori: 10302 28. Jul 2010. 16:47:46	----------------- Love Is In The Air

zaaana01	#68
Odgovori: 3205 29. Jul 2010. 10:22:47	Bogorodicina crkva u Parizu ----------------- Zivot je jedan i nema reprizu

Millllla	#69
Odgovori: 10302 02. Avg 2010. 11:51:59	Crkva Sv. Marka ----------------- Love Is In The Air

Millllla	#70
Odgovori: 10302 02. Avg 2010. 11:55:52	Crkva Sv. Ilije ----------------- Love Is In The Air

zaaana01	#71
Odgovori: 3205 14. Avg 2010. 08:30:46	crkva Svete Petke u Bg ----------------- Zivot je jedan i nema reprizu

istar	#72
Odgovori: 54 24. Sep 2010. 18:45:11	[img]Манастир Савина Мали храм Успенија Пресвете Богородице: По предању потиче још из XИ. в. Његова обнова започета је крајем 17. в., доласком избјеглих монаха из манастира Тврдош (Херцеговина), а завршена је 1831. г. Велики храм Успенија Пресвете Богородице: Изградња започета 1776. г. а завршена 1799 г. Храм Светог Саве: По народном предању, основао га је још Свети Сава (по њему читав манастир и крај носи име). Временом постао је парохијски храм, у које сврхе и данас служи.[/img] ----------------- Kad ne znam šta hoæu..pozovem konobara.....

Darko011	#73
Odgovori: 104 26. Sep 2010. 04:12:40	sad cu ti posaljem pagodu cekaj

MARRIN	#74
Odgovori: 1905 27. Sep 2010. 09:42:22	----------------- ...plavi cuperak je genije...

Nemate dovoljno prava da odgovorite na ovom forumu.